ISTANBUL MOET JE NIET BEZOEKEN, JE MOET HET BELÉVEN!
Wednesday 22 December 2010

Wat in Istanbul is gebeurd, blijft in Istanbul???? Vergeet het maar. Ik ga hier even grondig uit de doeken doen wat daar allemaal te beleven valt.

26 september togen 5 blonde vrouwen richting Düsseldorf om van daaruit voor een paar dagen naar Istanbul te gaan. Het begon al goed: de eerste stop was bij een poortje waar we werden opgevangen door een zeer vriendelijke steward van Turkish Airlines die betere mascara droeg dan wij bij elkaar. Vervolgens op naar de post waar de bagage wordt gecontroleerd: jassen, tassen, riemen, sieraden en schoenen op de band. De 5 mannelijke controleurs, voornamelijk van Turkse afkomst, hadden er lol in. Of één van de dames maar even haar geldbuidel, die ze om de nek droeg, af wilde doen…. de man kende duidelijke de bh’s van Marlies Dekkers niet! Eén van ons werd nog dringend verzocht niet naar Istanbul te vliegen maar met hem mee te gaan naar Dubai, maar dat verzoek werd vriendelijk afgeslagen.

Het vliegtuig vertrok op tijd en we landden om 18.00 uur in Istanbul waar we werden opgevangen door Henca. Zoals bekend doet Henca zaken in Istanbul en weet héél erg veel van de stad. Een vriend had een taxi geregeld die ons naar ons hotel bracht, het Old City Viva hotel vlakbij tramstation Sirkeci op loopafstand van de Hagia Sophia, de Blauwe Moskee en de Bosporus.

Even opfrissen en met de tramway naar de wijk Taksim waar je een straat van 7 km lengte af kunt lopen die bruist van de winkeltjes, restaurants en mensen. Henca leidt ons een zijstraatje in waar we aankomen bij het restaurantje van mr. Bean zoals wij hem noemen. Een enorme schaal met kleine bakjes met heerlijkheden wordt gepresenteerd waaruit je kiest wat je wilt eten. En uiteraard ontbreekt de Raki niet! Let wel Meedhuisters: raki drink je verdund met water en ijsblokjes!Vervolgens zijn we een club ingedoken waar we tot in de late uurtjes zowel Turkse heren als dames dansles hebben gegeven.

De volgende ochtend zitten we ietwat brak aan het ontbijt. De hamam staat op het programma. Een hamam is een badhuis waar je gescrubd en gewassen wordt en is iets wat je niet mag missen als je in Turkije bent. Henca had een historisch badhuis gezocht waar weinig toeristen komen en het was er prachtig. De warmte, de gewelven van het badhuis en de prachtige warme marmeren platen waar je op zit en ligt zijn een genot. Neem daarbij 2 Turkse dames in onderbroek en (halve) bh die hun uiterste best doen het ons naar de zin te maken en ons daarbij letterlijk aan de borst drukken, en het plaatje is compleet. We beëindigen de behandeling met een honingmassage en zitten even later heerlijk rozig met een vers geperst drankje buiten in de warme zon na te genieten.

We gaan op pad richting de Nieuwe Moskee en de Blauwe Moskee. Het is oppassen geblazen in de stad. Er is veel verkeer en als voetganger ben je vogelvrij verklaard. De auto’s en trams vliegen links en rechts aan je voorbij en het is echt niet zoals in Nederland dat er voor je gestopt wordt! De wandeling aan de oever van de Bosporus is bijzonder. Veel, héél veel kraampjes met gepofte kastanjes, maïskolven en andere lekkernijen kom je tegen en op de brug staan tientallen mannen zij aan zij te vissen en hier en daar wordt de vangst zelfs direct gebakken.

Bij de moskee wordt streng gelet op kleding. Blote knieën, schouders en hoofden zijn hier taboe. We slaan een hoofddoek om, trekken de schoenen uit en gaan naar binnen. Pracht en praal is ons deel. De Blauwe moskee dankt zijn naam aan de blauwe tegels en is werkelijk prachtig om te zien. Volgens de telling zijn er 21.043 tegels in het interieur verwerkt. Links in de moskee bevind zich een loge waar de sultan zijn plaats had. Vroeger kwam hij door een speciale ingang de moskee binnen, dit om zijn veiligheid te garanderen.

’s Middags wandelen we over het Hippodroom. Dit is het plein met een ovale vorm vlakbij de Blauwe Moskee. De vorm is afkomstig van zijn vroegere functie, nl. een paardenrenbaan. Hier raasden ze met hun twee- en vierspannen rond een aarden middenberm. Er zijn bijna geen restanten meer over. We bekijken de Egyptische obelisk. Dit monument uit ongeveer 1500 voor Christus werd door keizer Constantijn in één stuk naar Istanbul gehaald.

We reizen per tramway. Een goedkoop en snel vervoermiddel, al was het soms wel heel erg druk en moest je er om denken dat vooral de mannelijke Turkse medeburgers niet al te dichtbij kwamen. Maar ja, wat wil je ook met al dat blonde haar. Ja, wat wil je met dat blonde haar???? relaxed een waterpijp roken zoals de Turken dat doen! Dus op naar de Green Corner, een wat hoger gelegen cafeetje met een terras onder de bomen en geweldige loungebanken. We bestellen wat hapjes en een waterpijp met appelsmaak (nee, geen mari…..). Iedereen krijgt een eigen mondstukje en we lurpen gezellig aan de pijp. Het ontspant….. maar niet omdat er iets in de pijp zit, maar omdat je gewoon lekker op een bank kunt hangen te niksen.

We eten ’s avonds samen met een vriend van Henca, die inmiddels ook onze vriend is geworden natuurlijk, weer bij mr. Bean. Deze keer maken we het niet zo laat en gaan met de taxi naar huis.

Over taxi gesproken: als je écht iets wilt beleven in Istanbul, moet je je door de stad laten rijden door een taxi. Je weet niet wat je overkomt. Rijbanen? hoezo rijbanen? die zijn er niet voor taxi’s. En als ze sneller over de stoep kunnen, laten ze dat ook niet na. We hebben verschillende keren 2 taxi’s moeten nemen omdat het verboden is met meer dan 5 mensen in zo’n ding te zitten en dan lieten de chauffeurs hun trotse aard naar boven komen: wie er het eerst is! Geweldig!

 De volgende dag neemt Henca ons mee op de boot naar Eyüp. Een wijk met geweldig mooie gebouwen. Eyüp ligt net buiten de oude Byzantijnse stadsmuren. Abu Ayyub al-Ansari, een metgezel van Mohammed en drager van de standaard in diens leger zou daar zijn gestorven waarop de sultan er een moskee met mausoleum liet bouwen. Na Mekka en Jeruzalem is dit het grootste bedevaartsoord voor religieuzen geworden. Ook is hier een afgietsel van de voetafdruk van Mohammed bewaard.

De begraafplaats in de buurt is enorm populair omdat velen graag in de buurt van al-Ansari begraven willen worden. We pakken een treintje die ons naar de top van de berg brengt en de hele bergwand is werkelijk één grote massa van graven. Bij het mausoleum is de bedevaartssfeer goed voelbaar: tientallen mensen zitten op de grond en bidden.

 We drinken wat op het prachtige terras Pierre Loti wat uitkijkt over de Bosporus en pakken vervolgens 2 taxi’s die ons wederom in een razend tempo naar de boot brengen. Eén van de taxi’s stuit, in zijn race om de eerste te zijn, op een aantal marktkramen die met spoed aan de kant worden geschoven om hem door te laten. Levend en wel arriveren we bij de boot die ons over de Bosporus bij het Topkapi-paleis langs naar het Aziatische deel van Istanbul brengt.

In de wijk Üsküdar, wat min of meer Henca’s tweede tehuis is, genieten we op een dakterras van een soort banketbakker van de allerheerlijkste zoetigheden en vers gemaakte limonade (jawel, het is niet alleen maar raki!).

Voldaan pakken we weer de boot en glijden in het avondschijnsel over de Bosporus terug richting Europees gedeelte.

’s Avonds hebben we een afspraak om te gaan eten met vrienden en vrienden van vrienden van Henca (begrijp je het nog?) en mijn persoontje blijft, goed verzorgd door het hotelpersoneel, achter vanwege, ik zeg het maar eerlijk, vermoeidheid en beenblessure. Daarmee had ik het voordeel dat ík op tijd op bed kon en daardoor niet zoals de rest de volgende morgen bijna in coma in bed lag.

 De laatste dag breekt aan. Na weer een lekker ontbijtje pakken we de koffers en sleuren ze mee naar de tramhalte. Schijnbaar had een jongeman medelijden met ons en bood aan onze koffers op de steekkar naar de halte te vervoeren. Deze keer is het wat rustiger in de tram en we stappen uit bij de halte van de Grand Bazaar waar we onze koffers bij vrienden achterlaten.

Henca heeft nog wat zaakjes af te wikkelen en wij krijgen een chaperonne mee die op moet passen dat we niet steeds worden aangesproken, teveel betalen of verdwalen in de bazaar. Want de Grand Bazaar doet zijn naam eer aan: met zijn meer dan 4000 winkeltjes is het er enórm groot en onoverzichtelijk. Onze begeleider doet zijn werk goed. Hij helpt ons met winkeltjes zoeken en je merkt dat iedereen in de gaten heeft dat we onder begeleiding zijn, want we worden met respect behandeld en niet aangeklampt.

 Na alle inkopen drinken we nog een Turkse koffie of appelthee bij onze inmiddels zeer gewaardeerde vrienden en stappen, na afscheid te hebben genomen in de taxi (ook alweer geregeld door diezelfde vrienden) die ons naar het vliegveld brengt. ’s Avonds om 20.15 landen we op Düsseldorf en zoeken onze auto’s op. Tegen middernacht zijn we voldaan, maar totaal uitgeput, terug in Meedhuizen.

 Istanbul is een geweldige bruisende stad om te bezoeken en het is nog geweldiger om het te beleven zoals wij hebben mogen doen: met Henca, die ons dingen heeft laten zien en beleven die je als ‘normale’ toerist waarschijnlijk niet meemaakt. En bevoorrecht vanwege de vrienden die goed voor ons gezorgd hebben. Het was een ware belevenis! En Meedhuisters….... Turken zijn vriendelijk, héél erg vriendelijk!

 Diny (Dijk)

 
< Vorige   Volgende >