Daar staat aan het kanaal een leuk huisje genaamd OASE. Boven het geronk van onze tweepitter uit riep hij me toe dat daar een goede kennis van hem woonde. Bij het Schild aangekomen kwam het plannetje om op de terugtocht even om het hoekje te kijken. Nou, dat werd geen hoekje maar een hoek. Prachtig die ontvangst aldaar. De OASE man was jarig en nog wel een halve eeuw oud geworden! Dat moest gevierd worden aldus. De schuiver zo geparkeerd dat ik hem een beetje in de gaten kon houden. En toen aan de beerenburg. Een voor het linker been, een voor het rechter been, een voor de schuiver ,een voor …enz enz enz. En zo werd het later en later… Tot mijn grote verbazing zag ik ineens dat er iemand bij mijn schuiver zat te morrelen. Van grote afstand riep ik hem toe, dat hij er met zijn po….. vingers van af moest blijven. Dichterbij gekomen zag ik wie het was. Iemand van het bestuur van de ijsclub. Deze man was naar ons op zoek gegaan omdat er in het dorp het vermoeden bestond dat we met het machientje en al door het ijs zouden zijn gezakt. Toen trof hij het machientje onbeheerd (op het droge) aan. Dat hij boos was zult U kunnen begrijpen maar dat was hij niet, nee …kwaad, zo kwaad dat ik op slag weer nuchter was. Zo mensen, dit was een kleine annekdote van een baanveger.Mochten ze mij nog een keertje vragen om een baantje te trekken dan maak ik niet weer zo’n schuiver.

Sieuw, ik heb er nog steeds last van; vandaar nogmaals mijn excuus.